پیشگیری نوع سوم عبارت است از به‌کارگیری همه اقدامات ممکن به منظور کاهش یا محدود کردن ناتوانی‌های حاصل از بیماری و به حداقل رساندن رنج و آسیب ناشی از آن ، بیمار روانیکسی است که کارایی فردی، خانوادگی، شغلی و اجتماعی خود را برای همیشه از دست داده باشد. یک عقب مانده ذهنی و یک بیمارروانی شدید مزمن در بیشتر این موارد ناتوان و معلول است و شما می توانید با توانبخشی روانی و آموزش او و خانواده اش وی را تا حدی کارا و فعال نگه  داشته و از میزان آسیب ناشی از بیماری او به خود، خانواده و جامعه کاسته و از عود و بازگشت مجدد اختلال یا بیماری در فرد جلوگیری کنید. تا فرد بتواند به گونه‌ای مفید و سازنده به زندگی "خانوادگی ، اجتماعی و شغلی" خود باز گردد.

راههای دستیابی به اهداف پیشگیری نوع سوم یا ثالثیه :

1.    شناسایی  و مراقبت مستمر از مبتلایان به اختلالات روانی مزمن و شدید

2.    مراقبت و پیگیری سیر درمان و بیماری در جهت جلوگیری از عوارض احتمالی ناشی از اختلال، مانند خودکشی، اعتیاد، فرار از منزل، فحشاء و سایر انحرافات اجتماعی، با درگیر ساختن خانواده ها و نهادهای مردمی و غیر دولتی

3.    شناسایی و پیگیری ، ایجاد زمینه ها و اقدامات عملی برای بازتوانی مبتلایان از طریق کاریابی، حمایت مالی و اشتغال در مراکز نیمه وقت توسط سازمانهای ذیربط مانندبهزیستی، کمیته امداد، شوراهای محلی، موسسات خیریه و...

4.     ارائه خدمات مراقبت و آموزش خانواده ها در نحوه برخورد مسئولیت پذیری آنها نسبت به بیماران.